راه برم ... راه بـــــــــــــــــــرم ... اونقدر برم که دیگه هیچ چی باهام راه نیاد یه سنگ قبر پیدا کنم با دو پُرس گل ِ اضافه .... بشینم و یه دل ِ سیر زار بزنم ... تا هیچ کس فکر نکنه گریه کردنم بی صاحابه ........... صاحاب که داره ... اما دلش به دنیا نیست .... انگار جای انگشتام یه دستگیرست .... دستگیرۀ یه چمدون ....